چو شد نقاش این بت‌خانه دستم

جز آرایش بر او نقشی نبستم

در این صورت بدانسان مهر بستم

که گوئی روز و شب صورت پرستم

به دستان می‌فریبندم نه مستم

نیارند از ره دستان به دستم

رها کن تا در این محنت که هستم

خدای خویشتن را می‌پرستم

من اندر دست تو چون کاه پستم

وگرنه کوه عاجز شد ز دستم

و گر بالای مه باشد نشستم

شهنشه را کمینه زیردستم

چو سبزه لب به شیر برف شستم

چو گل بر چشمه‌های سرد رستم

چو بی‌زلف تو بیدل بود دستم

دل خود را به زلفت باز بستم

ترا گر دست بالا می‌پرستم

به حکم زیر دستی زیر دستم

بدو گفتا من آن پولاد دستم

که دینت را بدین خواری شکستم

طلسم خویش را از هم گسستم

بهر بیتی نشانی باز بستم

قیام خدمتش را نقش بستم

چو گفت اقبال او بنشین نشستم

درآمد دوش ترک نیم مستم

به ترکی برد دین و دل ز دستم

دلم برخاست دینم رفت از دست

کنون من بی دل و بی دین نشستم

چو آتش شیشه‌ای می پیشم آورد

[...]

مرا قلاش می‌خوانند، هستم

من از دردی کشان نیم مستم

نمی‌گویم ز مستی توبه کردم

هر آن توبه کزان کردم، شکستم

ملامت آن زمان بر خود گرفتم

[...]

که لو کشف الغطا دادست دستم

خدا را تا نبینم کی پرستم

که تا چون داد دست اینجا نشستم

شبانروزی خدا را می‌پرستم

خطیبش گفت چون تکبیر بستم

دهی مِلکست جائی دور دستم

ز هول و بیم او از جای جستم

بگفتم آنچه کردم تا برستم

چنین گفت او که دست از جان بشستم

هلاک خویش شد حالی درستم

ولی من کز دل و جان حق پرستم

بر آتش در نگر این لحظه دستم