مرا بر جسم ایشان راهبر کرد

وزایشانم در اینجا خیر وشر کرد

بجز حق هرکه اندر خود نظر کرد

وجود خویشتن زیر و زبر کرد

چو جانان با تو اینجاگه نظر کرد

ترا از سرّ خود اینجا خبر کرد

مژه چون دیدهٔ یعقوب تر کرد

ز حال بیت احزانش خبر کرد

چو آن دیده، به ران خصمان نظر کرد

همان چشمی که خواهد رفت، تر کرد

چو لختی کوه ازینسان پی سپر کرد

به کوه بیستون روزی گذر کرد

به چاره ره در ایوان شکر کرد

چو موری کو به خوزستان گذر کرد

رخ از گلگونه چون گلنار تر کرد

به یک خنده جهانی پر شکر کرد

به ننگ و نام خود لختی نظر کرد

سخن‌هایی، که بود، از دل بدر کرد

ز جزوی سوی کلّی یک سفر کرد

وز آنجا باز بر عالَم گذر کرد

کسی این سرّ شناسد کو گذر کرد

ز جزوی سوی کلّی یک سفر کرد

ولایت بود باقی تا سفر کرد

چو نقطه در جهان دوری دگر کرد

چو از بیت الحرام احمد سفر کرد

به سوی مسجدالاقصی گذر کرد

قضا شهزاده را ناگه خبر کرد

در آن زلف و قد و بالا نظر کرد

ز منظر ناگهان در من نظر کرد

دل و جان مرا زیر و زبر کرد

ملک شکر خدای دادگر کرد

وز آن منزل به پیروزی گذر کرد

نگار من چو اندر من نظر کرد

همه احوال من بر من دگر کرد

بپرسش درد جانم را دوا داد

بخنده زهر عیشم را شکر کرد

ز راه دید ناگه در درونم

[...]

چو آدم سوی آن مجمع نظر کرد

ز هر جمعی تماشای دگر کرد

چو یوسف را ز خود رو در پدر کرد

میان بندش نهانی زان کمر کرد

یکی گرد میان مو را کمر کرد

ز مو آرایش موی دگر کرد