چنان بی سایه شد چونان بی آزرم

که بر چشمش جهان تاری شد از شرم

ز کین‌جویی شده چونان بی آزرم

که در چشمش جهان تاری بد از شرم

ندارد موبدم یک سال آزرم

کجا او را ز من نه بیم و نه شرم

دریده شد همانگه پردهٔ شرم

شد آن گفتار سردش در زمان گرم

نه مرد بی وفا داردش آزرم

نه در نامردمی دارد ازو شرم

بدان خوی سترگ و چشم بی شرم

بدین گفتار و کردار بی آزرم

ندارد مر ترا مقدار و آزرم

جز آن کاو چون تو باشد شوخ و بی شرم

شوم بر راز خود پرده بدرّم

هم از جان و هم از گیتی ببرّم

نه جانت را خرد نه دیده را شرم

نه رایت را راستی نه کارت آزرم

بشد رامین دوان بر کوه چون غرم

روانش پر نهیب و دل پر از گرم

همی زد مشت بر سینه بی آزرم

همی راند از مژه خونابهٔ گرم

هر آن روزی که بنشستی به طارم

به طارم در تو بودی باغ خرم

به نزدش هیچ کس را نیست آزرم

که بی مهرست و بی قدرست و بی شرم

به ناخن پردهٔ دل را بدَرَّم

به دندان رشتهٔ جان را ببرم

چه شوخم من چه بی آب وچه بی شرم

اگر بفسرده مهری را کنم گرم

چه بی رحمی چه بی مهری چه بی شرم

کزین لابه نشد سنگین دلت نرم

چرا این دام را بر هم ندرم

درخت ننگ را از بن نبرم

هواداران همه شادند و خرم

سخندانان عزیزند و مکرم

جهان ز آتش‌پرستی شد چنان گرم

که بادا زین مسلمانی تو را شرم

تو را بی‌رنج حلوایی چنین نرم

برنج سرد را تا کی کنی گرم؟