دگر ره تازه زهری بر شکر زد

حروف مهر و کین بر یک دگر زد

ملک آمد، به یاران بانگ بر زد

چو کوه اطراف دامن بر کمر زد

دلی کو با بتی عشقی نورزد

مخوانش دل که او چیزی نیرزد

زلیخا بر درش قفلی دگر زد

دگر سان قصه اش از سینه سر زد

به هر باری که سر از آب برزد

تو گفتی آفتاب از آب سرزد

به سوی قصر شد شاپور در زد

سر از بام آن پری چون ماه برزد

به آن عاقل که بر عالم نلرزد

که این عالم غم عالم نیرزد

به برگی کاه، آن عاشق نیرزد

که همچون بید از هر باد لرزد

چو کینش سر ز جان مره برزد

دو انگشتش بر او تیغ دو سرزد

چو از آغوش شوق آن شعله سر زد

پسر این نغمه بر گوش پدر زد

چو بعد از غسل پا از آب بر زد

نهال آتشین از آب سر زد

دو شیر شرزه با هم پنجه بر زد

دو پیل ژنده سر بر یک دگر زد

ز روی مصلحت رای دگر زد

برهنه پا هزیمت را به در زد

کسی کش خرد رهنمونست هرگز

به گیتی ره و رسمِ الفت نورزد

که صحبت نفاقی است یا اتفاقی

دلِ مرد دانا ازین هر دو لرزد

اگر خود نفاقیست جان را بکاهد

[...]

که بر نخل امید من تبر زد؟

که بر مبنای اقبالم حجر زد؟

جدا فایز که کرد از وصل جانان

که بر جانم خدنگ بی خبر زد؟

سحر سنبل دمید و لاله سر زد

که نرگس خیمه بر کوه و کمر زد

چرا فایز از این غصه نمیرد

که نرگس تاج سلطانی به سر زد

بتاقند مکرر پنج قسم است

که با لعلت به دشنامی نیرزد

«سلیمان » و «فانیذ» است و «ابلوج »

چهارم «سنجری » پنجم «تبرزد»

ببین اندر هنرهائی که ورزد

که هر مردی بکار خویش ارزد

دلن بحر است کو ساحل نورزد

نهنگ از هیبت موجش بلرزد

ازن سیلی که صد هامون بگیرد

فلک با یک حباب او نیرزد