بر آخر بسته دارد ره‌نوردی

کز او در تک نیابد باد گردی

گرفته سنگهای لاجوردی

ز کسوت‌های گل سرخی و زردی

نشد ممکن که در هیچ آب‌خوردی

بیابیم از پی شبدیز گردی

به نطع کینه‌بر چون پی فشردی

در افکن پیل و شه رخ زن که بردی

به آب زندگانی دست کردی

نهان شد لاجرم کز وی نخوردی

سخن می‌رفتشان در هر نوردی

چنانک آید ز هر گرمی و سردی

غمش می‌خور که خونش هم تو خوردی

عزیزش کن که خوارش هم تو کردی

دگر روزی که خوان لاجوردی

گرفتی از تنور صبح زردی

چه افتاد؟ ای سپهر لاجوردی

که امشب چون دگر شب‌ها نگردی

بدو گفت ای پری‌پیکر چه مردی؟

پری گر نیستی اینجا چه گردی؟

زمین از آفرینش هست گردی

وز او این ربع مسکون آبخوردی

همه عمر او نخفتی و نخوردی

که تا در هر شبی ختمی نکردی

وگر نه حیلتی سازم به مردی

که حالی زین وثاق آواره گردی

ز صد چاوش پیاپی چوب خوردی

که نه فریاد و نه آشوب کردی

شبی در مسجدی شد نیک مردی

که در دین داشت اندک مایه دردی

چو مادر مست دید او را ز دردی

بدو گفت ای پسر آخر چه کردی

شهش گفتا چه افتادت که مردی

غلام تست دستش گیر و بُردی

چو گردون گرد عالم چند گردی

ز خود کامی فراتر شو بمردی

به صحرا و میان کوه گردی

نترسی از همه عالم بمردی

درختی سبز را ببرید مردی

برو بگذشت ناگه اهل دردی