نشاید بیش ازین تیمار بردن

تو و خرما و، ما و خار خوردن

که ناگاهان در آن نخجیر کردن

قضا بردش کشان بربسته گردن

همه شب همچو شمع از گریه کردن

میان اشک بودی تا بگردن

فسون بر من مدم چندین فسردن

که خواهم از دم سرد تو مردن

چنین باشد طریق جان سپردن

براه دوست دادن جان و مردن

پی دفع جنون خویش کردن

حمایل سازی آن خط را به گردن

به شوخی دیده را نادیده کردن

به تندی از بر عاشق گذردن

رهد عطشان ز مردن آب خوردن

بجز یک جا که بهتر تشنه مردن

گرفته گردنت در عشوه کردن

به شوخی خون سد بی دل به گردن

که نتوانی قدم بر جان فشردن

ز شوق زندهٔ جاوید مردن

نمی گردد تنک خلقش ز بردن

که دریا کمی نمی گردد ز خوردن

چو در عشق است سنّت جان سپردن

بباید بی غرض مردانه مردن

ز لت خواری رسیده تا به مردن

چو آتش گرم گشت از چوب خوردن

شغالی خوش مثل زد گاه مردن

که نتوان نیشکر با پیل خوردن

نظر در دیده جان در تن فشردن

که چون در زندگی بی مرگ مردن

شتر مرغی که گاهِ کار کردن

چو مرغی و چو اشتر گاهِ خوردن

دلا تا کی ره باطل سپردن

فریب هر بت عیار خوردن

بود این در حقیقت جان سپردن

کفن پوشیدن و از خویش مردن

رعونت چیست حظ از خویش بردن

توقف در حظوظ نفس کردن

بود در اصطلاح قوم مردن

بترک آرزوها جمله کردن