لبش هم انگبین و هم شکر بود

که هر یک زین دو خوشتر زان دگر بود

شبانروزیش کار آن پسر بود

بهر دم خدمت او بیشتر بود

یکی همیان که صد دینار زر بود

دو جو آن هر قراضه بیشتر بود

دهانش ازچشم سوزن تنگتر بود

ازان چشم از دهانش بیخبر بود

ازو خیمه سپهری معتبر بود

که زیر خیمه خورشیدی دگر بود

شهش گفتا چو رویت در نظر بود

ز یک یک بندِ تو دل بیخبر بود

کجا یک ذرّه درمان را اثر بود

که هر دم زرد روئی تازه‌تر بود

یکی دیوانهٔ بی پا و سر بود

که هر روزش زهر روزی بتر بود

زُبَیده را ز هارون یک پسر بود

که در خلوت ز عالم بیخبر بود

یکی شه زادهٔ خورشید فر بود

که بینائی دو چشم پدر بود

امیر نیک دل را یک پسر بود

که در خوبی بعالم در سَمَر بود

دهانش درج مروارید تر بود

که هر یک گوهری تر زان دگر بود

بامّید بهی تا کِم خبر بود

همه عمرم بسر شد ور بتر بود

که عیسی را و خر را چشم سر بود

ولی چشم دل عیسی دگر بود

نه بر وی چنگل او را ظفر بود

نه دندانش به بردن کارگر بود

چو ابراهیم امّت را پدر بود

بصدیقیش قرآن جلوه گر بود

بحق چون شهریار بحر و بر بود

گهش در بحر و گه در بر سفر بود

چنان پاکیزه و با‌زیب و فر بود

که خورشیدی ز جمشیدی دگر بود

بخوزستان شهی خورشید فر بود

که او را پنج ساله یک پسر بود

بهرجایی که حوری سیمبر بود

ز عشق روی او رویش چو زر بود