فزون از رستنی بر کوه و صحرا

فزون از جانور بر خشک و دریا

کجایی ای نگار تیر بالا

مرا بین چون کمانی گشته دو تا

نه تو گفتی که من باشم شکیبا

کنونت ناشکیبی کرد شیدا

بدین هنگام سخت و برف و سرما

ندانم چون روم در راه تنها

تنی پرورده اندر خز و دیبا

بمانده در میان برف و سرما

به مهر اندر کنم تدبیر فردا

که دی را در نیابد هیچ دانا

اگر باشد دلم از سنگ خادا

نداند کرد با هجرت مدارا

من ایدر در میان برف و سرما

تو در خانه میان خز و دیبا

من آن خواهم که تو باشی شکیبا

چه خواهد کور جز دو چشم بینا

جهان آشفته چون آشفته دریا

نوان در موجش این دل کشتی آسا

دلی کز مهر باشد ناشکیبا

نه از سرما بترسد نه ز گرما

نه چون اندام او بد برف زیبا

نه چون زلفین او بد باد بویا

ببسته راه رامین بی محابا

چو بندد راه کشتی موج دریا

کجا رامین شدی از هجر شیدا

کجا ویسه شدی از روز رسوا

درود از من فزون از آب دریا

بر آن خورشید چهر سرو بالا

نه از برف و دمه نز موج دریا

نه از باران نه از سرما و گرما