به باقی ماندگان رام صف آرای

ضرورت دید خود جنبید از جای

که ها ها بر من بیدل ببخشای

گناه غیرتم را عف و فرمای

ب ه کین برخاست دیگر بار از جای

که بردارد به پای خاک از پای

رخ زیبا چوگل بی پرده بنمای

گره از ابروان، مستانه بگشای

الهی این در امید بگشای

تو این دولت به شه جاوید بنمای

ولی عهد سخن سنج نکو رای

چو در میدان صلح روس زد پای،

روان آسیمه سر برخاست از جای

بلی مستان ندانندی سر از پای

گهم قرباغه می سائید بر پای

گهم پی غفلتا می رفت از جای

مؤثر حق شناس اندر همه جای

منه بیرون ز حد خویشتن پای

اگر بر دیدهٔ وامق کنی جای

نبینی غیر عذرا جلوه فرمای

رود بر دوش دلدار نهد پای

کند در زلف مشک افشان او جای

که اهل سیر را این حکمت و رای

بپروازست و در رفتن پر و پای

بروی خاک سر بنهاده بر جای

بفرق آسمان هفتمین پای

کس از در ملک انسانی نهد پای

ز سر تا پای هستی راست دارای

چه می‌خواهی از این مرد تن‌آسای؟

به هر بادی که آمد رفتم از جای

سحر جاوید را در سجده دیدم

به صبحش، چهرهٔ شامم بیارای

یکی از حجرهٔ خلوت برونی

بباد صبحگاهی سینه بگشای

خروش این مقام رنگ و بو را

بقدر نالهٔ مرغی بیفزای

گمان میکردم ای یار دلارای

که از سعی تو باشم پای بر جای

رخ افروزد چو مهر عالم آرای

همان بهتر که من خالی کنم جای

رونده روز و شب، اما نه‌اش جای

دونده همچنان، اما نه‌اش پای

کجا خواهم نهادن زین قفس پای

چه خواهم دید زین حصن غم‌افزای