چو شاهنشاه را این تخت شد جای

خراج هفت کشور بوسه زد پای

بود تاریخ این تخت فلک‌سای

سریر پادشاه بزم‌آرای

ز رفعت سایه سقفش فلک‌سای

پی تعظیم فرشش، عرش بر پای

به قول و فعل ما دقّت مفرمای

اگر کفرست ور ایمان ببخشای

به توحید تو خاکی را چه یارای

ز بیکاری زنم خشتی به دریای

و لیکن همتم شد کار فرمای

که در میدان مردان می نهم پای

ز بس شادی نمانده بر زمین پای

سبک بر جست و کرد اندر حرم جای

نگهبانان خم استاده بر پای

به حکم رای گشته روغن افزای

کنون هم ایستادستم به یکپای

اگر کار دگر داری بفرمای

چو چشم عاشقان شد گوهر آمای

به بتخانه پرستشگر به یک پای

بسایم سر برین خاک کفت پای

شتابم سوی صحرا از همین جای

بیا و تختگاه از سر بیارای

به چشم آسمان نه منت پای

دگر باره برت افتاد بر پای

که ای مسند نشین کشور آرای!

ز بس برخاست گرد گیتی اندای

زمین را شاخ گاو چرخ شد جای

نسیم صبحدم می روفتی جای

چو حوران زهره پیشش کوفتی پای

به پابوسش فتاده سبزه در پای

گل از دستش به جنت یافته جای

مرا رفتن ز پیش خود مفرمای

که من هرگز نخواهم رفت زین جای

جتایو داد جان و رام زد وای

به لچمن گفت هیزم ساز یکجای

دریغا کین چنین رنگ کف پا ی

دریغ از دیدهٔ من داشتی وای

جبین مالید بر نقش کف پای

زمین را کرده پی آن انجم اندای