در این سر انبیا دیدند بلایش

در آنجا یافتند بیشک لقایش

سر و جانم فدای خاک پایش

که اینجا من نمیبینم ورایش

چو منصوری شود اندر فنایش

ببیند عاقبت دید بقایش

تمامت انبیا دیدند بلایش

شدند در عاقبت اندر فنایش

ببین تا لاجرم اینجا بهایش

چگونه هست مر نور لقایش

دوای درد جان چبود بلایش

بلا دیدند مردان بس لقایش

دل و جانم فدای خاک پایش

که در جان و دلم زینجا صفایش

ره جسم این بود کآخر فنایش

نموداری جان اندر بقایش

سر و جان هر دو دربازد بپایش

بیابد ابتدا و انتهایش

سوم تسلیم بودن در فنایش

چهارم نوش کردن مر بلایش

مرا دردیست جامی کن دوایش

ز جامی کن مرا مست لقایش

چو قرآنست اینجاگه دوایش

حقیقت عین دیدار بقایش

بلای قرب دید و با لقایش

نموداری شده اندر فنایش

چنان کاوّل شما را درستایش

ز دید ذات کردم آزمایش

اگر چه پرسش من نیست رایش

رها کن تا بمیرم زیر پایش

زمین را بهره زان پا و سرم دور

به غیرت هر دم از خاک سرایش

سر ما در کمند و شه به جولان

[...]

چه داند باز چون بندند پایش

که دست شاه خواهد بود جایش

شهنشه نیز نگذشت از رضایش

به مهمان رفت در مهمان سرایش

بگفتش گر بمیری در هوایش

بگفتا در عدم گویم دعایش

بگفت ار خون تو ریزد جفایش

بگفتا هم بمیرم در هوایش

گرفتم ره نیابی در سرایش

توان بوسیدن آخر خاک پایش