مرا چون از تو آمد درد شاید

که درمانم کنون هم از تو آید

ز بدبختی بجز مرگم نباید

چو من بدبخت را خود مرگ شاید

مرا خود با فراقت خواب ناید

وگر آید خیالت دَررُباید

وگر خورشید بینم چون برآید

مرا خورشید روی تو نماید

ز دیگر کس مرا سودی نیاید

کسی دیگر به جای او نشاید

مرا چشم از پی دیدنت باید

وگر دیده نباشد بی تو، شاید

اگر درد من از جور تو آید

همی تا این فزاید آن فزاید

چو نامم بشنود شادی فزاید

و یا از بی وفابی خشمش آید

دری کاو بست بر من او گشاید

گشاینده جز اویم کس نباید

ببندد ابر و آنگه برگشاید

چرا ابر دلم چندین بپاید

چو از بالین خزّت سر گراید

ترا جز خاک بالینی نشاید

مرا تنها ازیدر رفت باید

که گر لشکر برم با خود نشاید

دگر باره مرا خواری نماید

ز ویسه هیچ کامم برنیاید

نه آمرزد مرا نه رخ نماید

نه بر بام آید و نه در گشاید

سیاهی از شبم آنگه زداید

که ماه بخت من چهره نماید

دونده باره هم در سر درآید

برنده تیغ هم کندی نماید

نشست خوش ز بهر شاه باید

ترا هر جا که باشد جای شاید

اگر اومید رنجوری نماید

ز نومیدی بسی آسانی آید

شنیده‌ستم که شب آبستن آید

نداند کس که فردا زو چه زاید

جهان هرگز به حالی بر نپاید

پس هر روز روز دیگر آید