بگفت این و دگر ره بر سر خاک

چو سایه سر نهاد آن گوهر پاک

چو آن گل‌برگ‌رویان بر سر خاک

گل صد برگ را دیدند غم‌ناک

فرود آمد ز تخت خویش غم‌ناک

به سر بر خاک و سر هم بر سر خاک

شنیدم کآب خفتد زر شود خاک

چرا سیم‌آب گشت آن سرو چالاک

سهی سَرو‌ش فتاده بر سر خاک

شده لرزان چنان کز باد خاشاک

به خدمت بر زمین غلطید چون خاک

خروشی بر کشید از دلْ شغب‌ناک

رخش چون لعل شد زآن گوهر پاک

نمازش برد و رخ مالید بر خاک

چو نام هم شنیدند آن دو چالاک

فتادند از سر زین بر سر خاک

چو گوهر پاک دارد مردم پاک

کی آلوده شود در دامن خاک‌؟

ز مشک افشانی باد طرب‌ناک

عبیرآمیز گشته نافهٔ خاک

دلِ مَحرم بوَد چون تختهٔ خاک

بر او دستی زنی حالی شود پاک

گرم نگرفتی اندوه تو فتراک

کدامین بادم آوردی بدین خاک

زمانی بر زمین غلطید غم‌ناک

ز مشگین جعد مشگ افشاند بر خاک

ره‌آورد عدم ره‌توشهٔ خاک

سرشت صافی آمد گوهر پاک

جز آن چاره ندید آن سرو چالاک

کز آن دعوا کند دیوان خود پاک

برآورد از جگر آهی شغب‌ناک

چو مصروعی ز پای افتاد بر خاک

چو بردی نام آن معشوق چالاک

زدی بر یاد او صد بوسه بر خاک

بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک‌؟

بگفت آن گه که باشم خفته در خاک

از آن نزدیک‌ِ تو می‌ناید این خاک

که باشد کار نزدیکان خطرناک

و گر خاکم تو ای گنج خطرناک

زیارت‌خانه‌ای برساز از این خاک