به عمری آخرم روزی وفا کن

به بوسی حاجتم روزی روا کن

جفا کن با من آری تا توانی

تو همچون روزگار آری جفا کن

به رنجم از تو رنجم را شفا باش

[...]

من از تاثیر این گردنده گردون

بر این ساکن نیم یک لحظه ساکن

مرا گویی جهان اینست خوش باش

همی کوشم که خوش باشم ولیکن

دماغ دردمندم را دوا کن

دواش از خاک پای مصطفی کن

مراد بی‌مرادی را روا کن

امید ناامیدی را وفا کن

ز طبع آتش پرستیدن جدا کن

بهشت شرع بین دوزخ رها کن

تو در بردار و دریا را رها کن

چراغ از قبله ترسا جدا کن

امید جمله می‌دانی وفا کن

بلطفت جمله را حاجت روا کن

طلب کار خلاصی هم چو ما کن

رهایی بایدت خود را رها کن

خلیفهٔ زادهٔ گلخن رها کن

بگلشن شو گدا طبعی قضا کن

بمعنی باز جان را آشنا کن

سزای قرب دست پادشا کن

بگفتندت چه کن چون کن چرا کن

هوارا میل کش کار خدا کن

ز بهر خلق نیکویی رها کن

نکویی خاص از بهر خدا کن

خداوندا امید من وفا کن

دلم را از کرم حاجت روا کن

خموشی را بگویایی قضا کن

زبان بگشای و خاموشی رها کن

مرا بر چینهٔ خود آشنا کن

چو هادی گردم از دستم رهاکن

مکن ای دایه، این تندی رها کن

بنرمی چارهٔ این مبتلا کن

کنون گر قصهیی داری ادا کن

همه بیگانگان را آشنا کن

اگر خواهی سرم از تن جدا کن

و یا نه در بر خویشم رها کن

بعیش خوش، غم دل را قضا کن

میسوزی طلب، ماتم رها کن

ببر این نامه و عزم سبا کن

ولی افسر بنه منصب رها کن