دریغ از راه دور و عمر کوتاه

به بالینم اجل آمد به ناگاه

چو (صامت) چشم گریان با غم و آه

برای دوستانم مانده در راه

اگر سلطان اگر شهزاده گر شاه

چو دست چاره شد از دهر کوتاه

نمی‌آید به کارت منصب و جاه

ره ما تیره و هر گم صد چاه

قضا را گشت اندر درگه شاه

همان ظالم ز مغضوبان درگاه

گر انسانی چرا ای مرد گمراه

زنی خوابیده را در خواب ناگاه

بزد شاپور دور شهر آن شاه

پی بگرفتن آن شهر خرگاه

چو دست او ز دنیا گشت کوتاه

نبرد از سلطنت چیزی به همراه

ندارم توشه ای از بهر این ره

بجز یکقطره اشک و یکنفس آه

بهای قطره اشکی چه باشد

که دریاهای خون بینم در این راه

زره وامانده ای درمانده خوش گفت

[...]

اگر زد نوبت انی انا الله

بنوبت زد گه دولت نه بیگاه

ز ملک حق که باشد عبد اواه

ازیرا اصغرستی ملک الله

قوام حضرت و قیوم درگاه

به بیدای حقیقت هادی راه

بدون علم بر حق نیستت راه

چه علمست اینکه گویم علم با الله

اگر او راه را دانستی از چاه

نگفتی نیست لازم علم در راه

ولی خاصست ظل اسم الله

که احمد راست در او رتبه و جاه

دوئی بر کند بند و بیخ خرگاه

علم زد آیت الملک لله

بگردون ولایت نیز گه گاه

یکی خورشید باشد دیگری ماه

کنون گویم که گشتم سالک راه

هو الله الذی لا غیره الله

که دیوانند بس ناسخته در راه

گریزند ار ببینند اسم الله

سرما واستان پیر آگاه

که او داند تمیز را از چاه

درین گمراهی و تاریکی و چاه

تو باری چنگ زن بر حبل الله

گرین حکمت نباشد هادی راه

نباشد راهرو را رو بدرگاه