سبک دایه فسونی خواند بر شاه

تو گفتی شاه مرده گشت بر گاه

چرا همراه بد جستی و بدخواه

تو نشنیدی که همراهست و پس راه

اگر بخشایی از من بستر و گاه

چه بخشایی ازو مشتی جو و کاه

مرا از تو دریغ آید همی راه

ترا چون آورد در خانهٔ شاه

تو از گشّی سخن ناکرده کوتاه

گلوی من بگیرد مرگ ناگاه

همی گفتم دلا برگرد ازین راه

که پیش آید درین ره مر ترا چاه

شوم تا مرگ باشم پیش او شاه

که او تا مرگ باشد پیش من ماه

اگر گیتی بپیمایی دو صد راه

نه چون او ماه یابی نه چو من شاه

چو بام آمد سخنها گشت کوتاه

دل گمراهشان آمد سوی راه

هم اندر گرد راه و جامهٔ راه

همی شد راست تا پیش شهنشاه

جهان افروز رامین آمد از راه

به پیکر همچو سروی بر سرش ماه

تو داده‌ستی مرا هم جان و هم جاه

مرا هم بابی و هم نامور شاه

و گر کاری جزین فرمایدم شاه

نیابم بهتر از فرمان او راه

کنون رو برکش از تن جامهٔ راه

به گرمابه شو و جامه دگر خواه

چو آگه گشت ویس از رفتن شاه

به چشمش گاه شادی گشت چون چاه

اگر رامین بخواهد رفت با شاه

دلم با او بخواهد رفت همراه

بلایی نیست ما را بدتر از شاه

که بدرایست و بدگویست و بدخواه

اگر فردا بخواهد رفت با شاه

حدیث زندگانی گشت کوتاه

مرا پوزش بود ناکردن راه

که گویم شاه بود از دردم آگاه

ازین رویم نداد آگاهی راه

بماندم لاجرم بر گاه بی شاه