چو اندر مرز گوراب آمد از راه

به صحرا پیشش آمد بی وفا شاه

کجا رامین چو او را دید در راه

نه از راهش بپرسید و نه از ماه

دگربار آمدی چون غول ناگاه

که تا سازی مرا در راه گمراه

مرا پیوند با او باشد آنگاه

که آن ماه زمین را من بوم شاه

نگر تا چند بود آزار آن ماه

که دشمن گشت وی را دوست ناگاه

مرا باشد به از تو در جهان شاه

ترا چون من نباشد بر زمین ماه

نشسته چون غریبان بر سر راه

همی پرسم ز حالت گاه و بی گاه

ترا دیدم که چون می‌بَرزَدی آه

ز آه تو سیه شد بر فلک ماه

ببر بادا پیام من بدان ماه

که ببریدش قضا از من به ناگاه

همی تا باز بینم روی آن ماه

نگه دارش ز چشم و دست بدخواه

درود از من بدان پیروزگر شاه

درود از من بدان بیدادگر ماه

به پشتش بر، سوار آسوده در راه

چنان بودی که مرد خفته بر گاه

نشسته ویس بر تخت شهنشاه

ز رویش مهر تابان وز برش ماه

نهندم گور باری بر سر راه

همه گیتی شوند از حالم آگاه

نبودی مرگ را هرگز به من راه

اگر نه فرقتش بودی کمین گاه

چو من لشکر برم با خود درین راه

ز حال من خبر یابد شهنشاه

نبشتم پاسخ تو بر سر راه

سخنها کردم اندر نامه کوتاه

چنان آیم شتابنده درین راه

که تیر اندر هوا و سنگ در چاه

چو نزدیک دز مرو آمد از راه

به بام گوشک بر، دیده شد آگاه

به فال نیک رامین آمد از راه

همی پیوست خواهد مهر با ماه