خبر شد زو بر شاه سپاهان

که برناییست تاج نیکخواهان

به وقت فرصتی گل گشت خواهان

که شاه او را بدزدد از سپاهان

چو شد روز دگر شاه سپاهان

بر گلرخ بیامد نیک خواهان

چو خسرو را دل گل بود خواهان

ز شهر روم آمد با سپاهان

در آن شب گو برون شد از سپاهان

دلم خاتون خود را بود خواهان

بسا ننگا که باشد بر سپاهان

که زن دزدد کسی از شاه شاهان

کنون خواهم که وقت صبحگاهان

ازینجا سر نهی سوی سپاهان

بوقت شام آمد در سپاهان

توقف کرد شب تا صبحگاهان

شدند آن هر دوحالی از سپاهان

چو از دوزخ برون صاحب گناهان

نویسم نامهیی سوی سپاهان

شوم گل را از آن اقلیم خواهان

روان شد پیک خوش رو تا سپاهان

بقصر شاه آمد صبحگاهان

بدین کردار، تاج پادشاهان

سپه میراند تا دشت سپاهان

نماز دیگری خورشید شاهان

فرود آمد بصحرای سپاهان

بآخر، بر سپهدار از سپاهان

شکستی آمد از خورشید شاهان

چه گویم قصّه، وقت صبحگاهان

بزاری کشته شد شاه سپاهان

بدان ای شمع ملک و تاج شاهان

ز تاجت سرنشین صاحب کلاهان

برون رفتند چون صاحب گناهان

ز شاه پاکدل زنهارّ خواهان

الا ای دل کجائی مرحبا هان

دمی بنمای خود را در لقا هان

گدایان بینی اندر روز محشر

به تخت ملک بر چون پادشاهان

چنان نورانی از فر عبادت

که گویی آفتابانند و ماهان

تو خود چون از خجالت سر برآری

[...]

گدایان بینی اندر روز محشر

به تخت ملک همچون پادشاهان

چنان نورانی از فرّ عبادت

که گویی آفتابانند و ماهان

تو خود چون از خجالت سر برآری

[...]