شتابنده چو ایام جوانی

جوانی بخش هستی رایگانی

چه راحت بود در بی‌خانمانی

چه دارو داشت، درد ناتوانی

چه نامی، چون نماند از من نشانی

چه جان بخشی، چو باقی نیست جانی

گمان کرد، از غرور و سرگرانی

که بهر اوست رنج پاسبانی

بگفتندم ز هر رمزی بیانی

نمودندم ز هر نامی نشانی

کیم من دردمندی ناتوانی

اسیری خسته‌ای افسرده‌جانی

یکی آن شب که با گوهرفشانی

رباید مهر از گنجی که دانی