تو ما را بس که صاف و ساده دانی

فلان کون را برادرزاده خوانی

که ماندَست اندر اینجا جاودانی

که می‌ترسی تو جاویدان نمانی؟

بیا گویم برایت داستانی

که تا تأثیرِ چادر را بدانی

چو اشعار نکو بسیار دانی

بگیرد مجلست هر جا که خوانی

گرفتم بیش راه زندگانی

ز طفلی پا نهادم در جوانی

نشاید خواند این را زندگانی

کسالت باشد این نه شادمانی

ندانستم که مرگ ناگهانی

عنان گیرد ترا در نوجوانی

مرا هجرت کشد آخر نهانی

خوش است آن مرگ از این زندگانی

تنم رنجور و جان بیمار، وقت است

اگر رحم آوری بر ناتوانی

به مرغان چمن گویند بر من

[...]

به زیر سایهٔ نامش توانی

رسید از نو به دور باستانی

اگر ایران شود باغ جنانی

نبیند همچو آذربایجانی

وگر باشد مرا تاب و توانی

به طوس اندر نمانم یک زمانی

به مانند یکی میش ازکلانی

شترمرغش نوشته‌: عبد فانی

نیابم لذتی در زندگانی

بجز تکرار غم‌های نهانی

پسر گر داری او را حیز خوانی

وزین حرفش سوی حیزی کشانی

حوالت رفت شغلی ناگهانی

کسالت‌بخش و سخت و رایگانی

همانا تا مرا مغرض نخوانی

سئوال این بود بشنو تا بدانی‌:

به چار و بیست باشد «‌مهرگانی‌»

که خوانندش گروهی، مهربانی

بخوبی گر سرا پا همچو جانی

پسند کس نئی چون بد زبانی

مرادم این بود ای یار جانی

که اسرار محبت را بدانی

نه چون هر شب حدیث آب و دانی

نه از خواب خوشی نام و نشانی