نه ما گفتیم ما را میهمان کن

پس آنگه دل چنان بر ما گران کن

جهان را خاص این صاحب‌قَران کن

فلک را یار این گیتی‌ستان کن

به یاد لعل او فرهادِ جان‌کن

کننده کوه را چون مردِ کان‌کن

بهر کو مصلحت دانی عیان کن

وگرنه در درون خود نهان کن

اگر کاری کنی همرنگِ جان کن

مکن آن بر سر چوبی، نهان کن

بیا و چشم و دل را میهمان کن

وگرنه تیغ گیر وقصد جان کن

مرادر حمدِ خود صاحب قران کن

زبان من چو شعر من روان کن

قلم برگیر و راز دل عیان کن

سرآغازش به نام غیب دان کن

برو جان گیر و ترک این جهان کن

که او گیر و داوش در میان کن

برو هر روز ساز نیم نان کن

دگر بنشین و کار آن جهان کن

برین مسکین خدایت مهربان کن

برای حق تو این آمین ز جان کن

ازین بیغوله قصد آشیان کن

چه میباشی ز همّت نردبان کن

چو پروانه درین ره ترک جان کن

سفر بی پا و سر چون آسمان کن

بهر چه مرتضی گوید چنان کن

عدوی وی بدوزخ جاودان کن

ز جهل جاهلان این سر نهان کن

ولی نزدیک دانایان عیان کن

فدای خاکپایش را تو جان کن

هر آن چیزی که او فرماید آن کن

که تا او می چو میگوید همان کن

بروز اینجایگه مرگوش جان کن

هر آنچه آرزوی تست آن کن

مراد او تو ای شیخ جهان کن

ز نور شرع تو شرح و بیان کن

کنون کل روی با خلق جهان کن

چو عشق آمد نمود حق بیان کن

ز شوقش خویشتن راداستان کن