گرت امروز زرین شد ستانه

بدر بازت نهد فردا زمانه

خدنگی از کمان راست خانه

برون شد می‌رود سوی نشانه

دلم در روز بازار زمانه

نزد تیر مرادی بر نشانه

بدین سانست کردار زمانه

یکی را باش گر هستی یگانه

خوش است این کهنه دیر پرفسانه

اگر نه مردنستی در میانه

گرت بادی خوش آید از زمانه

کند پر خاکت آخر چشم خانه

چنان می جادوی سازد زمانه

که کس دستش نبیند در میانه

بجز خود را نبیند در میانه

بمویی شاد گردد از زمانه

بگردی گرد این مردار خانه

نترسی از طلسمات زمانه

شبی چون پرشدش از ژنده خانه

فتادش اخگری اندر میانه

نخواهی بود با کس در میانه

تو خواهی بود با تو جاودانه

اگر بادی برآید از زمانه

نه او ماند نه آن روزن نه دانه

میان خلد و دوزخ در زمانه

چگونه خوابم آید در میانه

به صد نااهل در شو در زمانه

که تا اهلی بیابی در میانه

چنان وقتی بدست آرد زمانه

که گر گویند رو، گردی روانه

که هان ای چشمهٔ خشک روانه

چو چشمه در ترازو زن زبانه

چو این سحر حلالست ای یگانه

حرامت باد اگر خوانی فسانه

کسی را چون بود خطّی روانه

روانه به که باشد جاودانه

تو نیز این را فسون ساز و بهانه

توان دانست افسون از فسانه

یکی گوهر که در سلک زمانه

سخن منظوم گوید جاودانه