ز یکرنگی در اینجاگاه جانند

درون بود کل ذات عیانند

ز یکرنگی خود اندر نشانند

که تا باشد حقائق را ندانند

تمامت از تو پیدا و ندانند

که کلی خود توئی چندانکه خوانند

منم با جمله و جمله ندانند

وگردانند زمن حیران بمانند

شد از جان و بجان اینجا نمانند

ابا تو جز بتو چیزی ندانند

درین ره گرچه بیشک واصلانند

نه هر کس اصل کل اینجا بدانند

کنون ای شیخ اینجا غافلانند

کجا اسرار ما اینجا بدانند

کنون ای شیخ اینان عاقلانند

کجا اسرار ما اینجا بدانند

کسانی کاندرین معنی ندانند

ز خود تفسیرها بیهوده خوانند

وصول ما کجا هرگز بدانند

وگر می ره برند عاجز بمانند

ولی کنه محمد آن بدانند

که با او گویندو با او بخوانند

نه بینی هر دو چیز اینجای مانند

بجز یکی یکی آن را ندانند

نمیدانید اینان گرچه دانند

که ایشان مردن از جان کی توانند

اگر این پرده از هم بردرانند

مرا اینجا به بینند و بدانند

کجادانند این سرّ می ندانند

همه منصور را بینند وخوانند

بملک این جهان مشهور شانند

که کس این علم به ز ایشان ندانند

همه اشیاء ز بهرت خادمانند

ملایک راهدار تو چو جانند

نه آن علمی که زرّاقان بخوانند

نه آن علمی که سالوسان بدانند

دو آئینه است پیدا و نهانند

دو جوهر در درون اینجا عیانند

محمّد با علی هر دو جهانند

که ایشان برتر از کون و مکانند