بفضل خود برون بر از جهانم

مرا تا کی ز جان، برگیر جانم

اگر باید گرفتن ترک جانم

برای تو غمی نبود ازانم

چو بادی نامه را آنجا رسانم

ولیکن چون شدم آنجا بمانم

اگرچه همچو مویی ناتوانم

چو موی لقمه بر چشمت گرانم

چگونه با تو بگشاید زبانم

که اشکم گشت مسمار دهانم

ز شادی بستدی انصاف جانم

غمی دیگر نبودی بعدازانم

بدو گفت ای گرامی تر زجانم

جهان خواهد ربودن از جهانم

بیا برگو که آن روح روانم

که تا این نیم جان بر وی فشانم

تو گویا کن به فضل خود زبانم

بده سری که اسرارت بدانم

امیرالمؤمنین روح روانم

به معنی نطق گشته در زبانم

توی اندر میان عقل و جانم

از آن گوهر فشان گشته زبانم

حلال این دانم و دیگر ندانم

بود مستی شوق او بجانم

امیرالمؤمنین ورد زبانم

امیرالمؤمنین روح وروانم

چه جوش عشق باشد در روانم

مگر این عشق دارد قصد جانم

که تا گردد نهانیها عیانم

بفضل خویش گویا کن زبانم

نیارد نام او بردن زبانم

که بس آلوده می‌بینم دهانم

ترحم چون فرستی بر روانم

ز انفاست شود آسوده جانم

اگر این سرّ بگوئی در زمانم

شود مکشوف ای جان و جهانم

نشانست آن کلاه از جان جانم

رموز آشکار او نهانم

گناه دست نبود شیخ جانم

بریدن باید اینجا گه زبانم