گر از دل نغمه ای بر لب دوانم

که لب را همچو دل در خون کشانم

زند بر گوش گل مشکین بیانم

بشوراند دل بلبل زبانم

الهی بلبل این بوستانم

مکن عاجز ز وصف گل زبانم

پرست از ناله مغز استخوانم

مکن خاموش چون سوسن، زبانم

ز وصف گل چنان تر کن زبانم

که بلبل آید و بوسد دهانم

رگ ابرست مغز استخوانم

سخن سبز آید از دل تا زبانم

طریق مدح این گلشن ندانم

که در وصفش بود عاجز زبانم

ولی زین ناسپاسی سوخت جانم

چه جای کس که بر خود هم گرانم

مگر حرفی تراود از زبانم

که ماند یادگاری از زمانم

ز جزء و کل سخن گفتن ندانم

پیامت را فدا یی باد جانم

به دانش نازم از طالع به جانم

به جان ارزان ولی قیمت گرانم

چو من سجاده بافم پاک زانم

گر از زنار باشد ریسمانم

چو بار تن فرو ریزد ز جانم

سبکروحی کند مرغِ روانم

چو خاکستر بمانَد من نمانم

به آب گنگ، در کن استخوانم

که اول رفته حال شان بدانم

ز لوحِ جبهه راز دل بخوانم

چو زین گلها من از وی باز دانم

دگر خصم ترا زنده نمانم

و لیکن من به غایت پاک جانم

ندارم جسم و آلایش ندانم

سخن گر نیست باور از زبانم

ببین تا خویش را چون می رهانم

کنون من زندگی را تنگ دانم

که جانان می رود، من زنده مانم

که شکر این چنین نعمت ندانم

به جان منت پذیرم تا توانم