هر آن خونی که چشم از پرده راند

ز آه سرد من افسرده ماند

ز بی آبی چنان خسرو فروماند

که صد دریای آب از رخ فروراند

اشارت کرد شه را نزد خود خواند

به اعزاز‌ش به‌نزد خویش بنشاند

ولی از شاه آن خواهم که داند

که چل روزم بپیش خود نخواند

جهان افروز از او حیران فرو ماند

چو باران اشک از مژگان فرو راند

گل نازک چو در دست صبا ماند

برای دفع او بر خود دعا خواند

چو شاه آن نامهٔ حُسنا فرو خواند

چو سودایی دران سودا فرو ماند

شه عالی صفت را بی خرد خواند

بخواری پیک را از پیش خود راند

چو بشنود این سخن گلرخ فروماند

بجای آورد و تا پایان فرو خواند

بآخر گل چو حیرانی فروماند

ز یک یک مژّه صد طوفان فرو راند

دلم بر مرگ از افسون صد ورق خواند

یکی نشنود و ازجان یک رمق ماند

چو تو حاضر نبودی خیره درماند

همه پیه آبه بر روی من افشاند

چو خسرو نامهٔ جانان فرو خواند

چو گل در آتش سوزان فرو ماند

ز سر آن نامه باری ده فرو خواند

زمین گل کرد تا پایش دروماند

بگفت این و دبیری را فرو خواند

زهرنوعی سخن از حد برون راند

بدادش نامه و شاپور برخواند

ز خشم آن پیک را حالی بدر راند

که آن نامه بدرّید و مرا راند

ترا بدفعل و شوم و باد سر خواند

حقیقت را مقام قرب داند

وجود خود بدین منزل رساند

ترا زان غرقه گشتن وارهاند

بکشتی نجات اندر رساند

ترا رهبر بدین منزل رساند

ز رنج و محنت ره وارهاند