شناسایی که انجم را رصد راند

از آن تخت آسمان را تخته برخواند

فرس می‌خواست بر شیرین دَواند

به ترکی غارت از ترکی ستاند

در او پیچید و آن شب کامِ دل راند

به مصروعی بر افسونی غلط خواند

کسی کز جان شیرین باز مانَد

چه سود ار در دهن شِکر فشانَد‌؟

شکیباییش مرغان را پَر افشاند

خروس الصبر مفتاح‌الفرج خواند

بدان تا هر کجا کو اسب راند

به هر کامی درستی بازماند

بُنه در یک شکارستان نمی‌ماند

شکارافکن شکارافکن همی راند

رقیبی را به نزد خویشتن خواند

که ما را نازنین بر در چرا ماند

نثاری را که چشمم می‌فشاند

کدامین منجنیق آن جا رساند

نبینی مرغ چون بی‌وقت خوانَد‌؟

به جای پرفشانی سر فشاند

به صبرش عاقبت جایی رسانَد

که بر وی هرکه را خواهد نشانَد

تکاور بر ره باریک می‌راند

خدا را در شب تاریک می‌خواند

نمود آنگه که چون شه بارگی راند

دلم در بند غم یکبارگی ماند

ز شیرین قصه‌ای بر انجمن راند

که هر کس جان شیرین بر وی افشاند

بزرگ امید را نزدیک خود خواند

به امید بزرگش پیش بنشاند

کشد گرگ از یکی سو تا تواند

ز دیگر سو شبان تا وارهاند

ز مرده هر کسی افسانه راند

نمرده راز مرده کس نداند

طلب کردند پیری کان فرو خواند

شهنشه زان فرو خواندن فرو ماند

به هر حرفی کز آن منشور برخواند

چو افیون خورده مخمور درماند

جریده بر جریده نقش می‌خواند

بیابان در بیابان رخش می‌راند