چو تخت موبد از وی بازماند

مرا خود بخت بر تختش نشاند

چو مادر نامهٔ فرزند برخواند

ز شادی دل بر آن نامه برافشاند

بخواند آزاده رامین را و بنشاند

به روی هر دو کام دل همی راند

اگر تنها درین خانه بماند

شود بیدار و حال من بداند

تن تو بر تن من نیک ماند

اگر بپسایدت کی باز داند

هر آن کاو عشق را نیکو نداند

اسیر عشق را دیوانه خواند

هر آن کس را که او خواند براند

هر آن چیزی که او بخشد ستاند

چو زین اندیشها با دل همی راند

همان‌گه زرد فرخ زاده را خواند

ترا درمان بجز یزدان که داند

ازین بندت رهاندن او تواند

بجز یزدان ترا چاره که داند

ترا زین بند سختی او رهاند

هوا زشتی و نیکی را نداند

خرد زیرا هوا را کور خواند

گهی خوابم همی از دیده راند

گهی خونم همی بر رخ فشاند

گهی جان من از تیغت رهاند

گهی داد من از جانت ستاند

خدایم در بلای تو نماند

ز چندین بند و زندانت رهاند

دو پایش سست شد خیره فروماند

ز سستی تیرها از دست بفشاند

که مهر از هیچ کس پنهان نماند

همه کس مهر تابان را بداند

شهنشه نامه زو بستد فروخواند

در آن گفتارها خیره فروماند

بهار نیکوی بر کس نماند

جهان روزی دهد روزی ستاند

چه گوید هر که این نامه بخواند

وزین نامه نهان ما بداند

مر آن مردی که این مویه بخواند

اگر با دل بود بی دل بماند