چو ابری بر رخ صحرا بمانده

چو باران اشک بر صحرا فشانده

دلش صد داستان بر عشق خوانده

چو شخصی بی خرد در عشق مانده

گل سیراب بر آتش بمانده

گلاب از جزع بر آنش فشانده

منم ماهی میان خشک مانده

تویی ماهی کناری خون فشانده

قضا رفته قلم تقدیر رانده

شد او ناکام در زنجیر مانده

ترا این عقد در عقبیست رانده

تو چون عقد گهر در عقد مانده

بشمشیر آتش از آهن فشانده

چو کوهی سیم در آهن بمانده

ز کار خویشتن حیران بمانده

ز یک یک مژّه صد طوفان برانده

شه بیدل دران کشتی بمانده

چهل روزه چنین کشتی برانده

گلست ونیکویی بر حور رانده

وزان بت چشم بد از دور مانده

اناالحق میزند بیدست مانده

حقیقت خون ز دست خود فشانده

تو گرچه واصلی در عشق مانده

کجاباشی تو دست از جان فشانده

شب و روز است او از خوف مانده

دمادم میشود از عشق رانده

همه از مرگ ترسانند مانده

ولیکن مررموز آن نخوانده

بنام و ننگ در مکری بمانده

ز سرّ عشق یک نکته نخوانده

بشیب خاک ناچیزی بمانده

بمانده عاقبت خاکی فشانده

چنان در جستجویت عقل مانده

که دست از جان و از دل برفشانده

ز سودای تو درخونم بمانده

بیک ره دست از خود برفشانده

دلا واصل ز قرآنی بمانده

بیک ره دست خود از جان فشانده

ز منصورم کنون واصل بمانده

چو او دست از دو عالم برفشانده