سخن از شرع گفتی این زمانت

ایا شیخ جهان راز نهانت

یکی با پوست دیگر در عیانت

ابی صورت بود آن جان نهانت

توقع دارم از شیرین زبانت

که برگوئی بسی شرح و بیانت

بحقّ جام وصل واصلانت

بحقّ ذکر و اوراد مهانت

نمانده عقل جانانست جانت

ازو بشنو همه شرح و بینانت

یکی دیدی ز معنی جسم و جانت

از آن شد راز سبحانی عیانت

براندازی حجاب آسمانت

یکی بینی مکین را با مکانت

چو در خلوت مقیم است او عیانت

زمانی تازه گردان عین جانت

بیاب این درّ معنی در عیانت

صدف کن در درون خود نهانت

بسی گشتم بسی دیدم کسانت

شدم خاک قدوم رهروانت

دم از ایشان زن و دریاب جانت

که ایشانند این شرح و بیانت

ز دید سالکان واصلانت

بچشم من زجمله رهروانت

منم گویا در این عین زبانت

منم اینجا همه شرح و بیانت

ترا دادم عیان واصلانت

کنم اینجای بی نام ونشانت

چو جز من در نمیگنجد بجانت

دمادم مینماید رخ عیانت

ایا آدم منم در بود جانت

که بنموده همه راز نهانت

بلای قرب کش در باز جانت

که تا یابی لقای جاودانت

از آن سر آمدی و جان جانت

در اینجاگاه هست اکنون عیانت

دریغا نیست سودی جز زیانت

که شد فاش اندر اینجا داستانت

بسوزانم بیک لحظه دل وجانت

بگو با من کنون اسرارو برهانت