قلم بود و خطش گرد دهان بود

قلم استاده و انگشتان روان بود

ولیک آن مرد را این دست ازان بود

که بس نیکو و بس شیرین زبان بود

چنین گفت آنکه استاد جهان بود

که در باب سخن صاحبقران بود

سپاهانی یکی بازارگان بود

که در بازارگانی خرده دان بود

ببالا،‌گرد دو لشکر چنان بود

که گویی نردبان آسمان بود

زمین او همه سنبل ستان بود

بگرد سنبل او زعفران بود

همه خر پشتها ریگ روان بود

برنگ آن ریگ همچون آسمان بود

کنار چرخ تیغش را میان بود

برفعت از کمر جوزانشان بود

دلش در آتش سوزان چنان بود

کزان، دریای آب آتش فشان بود

که داند کو ز زاری برچسان بود

ز بی برگی چو برگ زعفران بود

مرا گفتا، پدر بازارگان بود

همه کارش طواف بحر و کان بود

سیه شد زانکه چشمش دُرفشان بود

که دُر را با شبه گویی قران بود

همه دشت از درفشیدن چنان بود

که گفتی آسمان آتش فشان بود

نه چندان شور آن شب در جهان بود

که در روز قیامت بیش ازان بود

ز آیین بستن آن کشور چنان بود

که همچون هشت خلد جاودان بود

سرای خلوت خسرو چنان بود

که گفتی جنّت الفردوس آن بود

فروغ رویشان با هم چنان بود

که دو خورشید را دیدی قران بود

اگرچه عنکبوتی ناتوان بود

ولکین بر سر من پیلبان بود

مرید جعفر صادق به جان بود

ثنای حضرتش ورد زبان بود

امیرالمؤمنین حیدر که جان بود

رموز آشکارایش عیان بود