دگر میزان عقرب پس کمان است

ز جدی و دلو و حوت آنجا نشان است

به هفتم چرخ کیوان پاسبان است

ششم برجیس را جا و مکان است

تن تو چون زمین سر آسمان است

حواست انجم و خورشید جان است

هر آن چیزی که در عالم عیان است

چو عکسی ز آفتاب آن جهان است

خرابات آشیان مرغ جان است

خرابات آستان لامکان است

جناب قدس وحدت دیر جان است

که سیمرغ بقا را آشیان است

هر آن کس را که این معنی نشان است

نمی‌گوید چو من کل اللسان است

گهی با ما خوش و گه سرگران است

نمی دانم که هر دم بر چه سان است

نباشد چشم غیر از قطره آب

مرا زین قطره دریای روان است

چه رشک آید مرا از خال هندو

[...]

رفیقان! کاروان، امشب، روان است

دل مسکین من، با کاروان است

زمام اختیار، از دست ما رفت

زمام اکنون، بدست ساروان است

نگارم رفت و چشمم ماند، در راه

[...]

بنام آنکه نامش حرز جان است

ثنایش بر تر از حد زبان است

بنفشه دسته بر ارغوان است

گرت بر لاله سنبل سایه بان است

لب است آن یا عقیق آن درج یاقوت

که در وی لؤلؤ لالا نهان است

هلات ابروی و خورشید طلعت

[...]

زمین جسم است و جانت آسمان است

که جانان کارساز این و آن است

تو پاکی ، صورت خاکی رها کن

که خلوت خانه ‌ات در ملک جان است

سرای صورت تو در بهشت است

[...]

مقام عاشقان در ملک جان است

مکان عارفان در لامکان است

سرای می‌ فروشان حقیقی

به خلوت خانهٔ اقلیم جان است

تو درد دل نمی دانی دوایش

[...]

نشان بی نشانی عارفان است

اگرچه بی نشانی هم نشان است

وجودی در همه عالم عیان است

ولی از دیدهٔ مردم نهان است

مقام خواجه برتر از گمان است

برون از حد تقریر زبان است

ز بس خوبی که در رویش عیان است

حسدانگیز خوبان جهان است

که یوسف خسرو اقلیم جان است

بر آن اقلیم حکم او روان است

مگو شیرین که جادوی جهان است

از آن همسایه بابل ستان است

به حسن اعجوبه دور زمان است

به مجلس داری آشوب جهان است