دل پرسوز من از سوز داغی

برافروزان چو فانوس چراغی

نگویم چون گل زردی به باغی

چو نارنج تهی در وی چراغی

که روزی خسروی بهر فراغی

چو گل زد خیمه عشرت بباغی

کسی داند که دارد سوز داغی

که دل بر دل همیدارد چراغی

چه سود از سوختن هر دو به داغی

کزو روشن نیمگردد چراغی

چنان افروخت در جانش چراغی

که بر هر رشته جان دید داغی

ز سوز عشق او را نیست داغی

ز عشق و عاشقی دارد فراغی

چو باشد گلبنی خرم به باغی

ازو هر بلبلی جوید سراغی

چنین رفتند تا نزدیک باغی

هنوز آگه نه از بویش دماغی

به راهش گر فشاندی دماغی

زدی بر مغز روحت عطر باغی

نه بر ما تهمتی از عطر باغی

نه شاداب از نسیم گل دماغی

زند پروانه ای چون بر چراغی

خورد بوی کبابی بر دماغی

عیان از هر جزیره تازه باغی

ریاض خلد را چشم و چراغی

دلم چون لاله افروزد ز داغی

شود روشن، چراغی از چراغی

به بزم آرایی این تیره طبعان

عبث چون شمع می سوزم دماغی

گل از نظاره منع او نمی کرد

[...]

به دریوزه ز هر زرین ایاغی

به عشق شاه می خواهد چراغی

به بزم افروزی رنگین چراغی

که از گل انجمن را کرد باغی

ته هفتم زمین دیدند باغی

ارم را هر گلش بر سینه داغی

برای رونمایی تازه باغی

فلک مه داد و حیرت شبچراغی

ازان زاغان قضا را شوخ زاغی

تعشق جست چون بلبل به باغی

پری زادی چو در شب شبچراغی

نشسته در میان شاه باغی