جوان بخت جهان کل اسماست

ولی مرشد آن پیر تواناست

تمام انبیا آن فرد یکتاست

که بر دوشش ردای احمد ماست

بر چشمی که بیمویست و بیناست

سر موی سر اندر ناخن پاست

اگر دل محو آن رخسار زیباست

ز جوهر موج این آیینه دریاست

ندارد داغدار عشق قدری

وطن با لاله اندر کوه و صحراست

مشو در مهر امکان همچو شبنم

[...]

بحرف اندر نگیری لامکانرا

درون خود نگر این نکته پیداست

به تن جان آنچنان دارد نشیمن

که نتوان گفت اینجا نیست آنجاست

درن شبها خروش صبح فرداست

که روشن از تجلیهای سیناست

تن و جان محکم از باد در و دشت

طلوع امتان از کوه و صحراست

ادب پیرایه نادان و داناست

خوشنکو از ادب خود را بیاراست

ندارمن مسلمان زاده را دوست

که در دانش فزو دود رادب کاست

فقیرم ساز و سامانم نگاهی است

به چشمم کوه یاران برگ کاهی است

ز من گیر این که زاغ دخمه بهتر

ازن بازی که دستموز شاهیست

نه هرکس خود گردهم خود گد از است

نه هرکس مست ناز اندر نیاز است

قبای لا اله خونین قبانی است

که بربالای نامردان درا راست

مرا معنی تازه ئی مدعاست

اگر گفته را باز گویم رواست

خداوندنگارین‌خامه‌«‌مانی‌»‌است

ولیکن بندهٔ بهزاد ما نیست

مکن کج بعد از این اندیشهٔ راست

دوصددرهم که گم کردی بر ماست

ز بحر عشق، موج فتنه پیداست

هر آن کو دم ز جانان زد، ز جان کاست

ترا گر نیز میل تابناکی است

نظر چون من بپوش از هر چه خاکیست

نه تنها بود و میانگاشت تنهاست

نه زیبا بود و می‌پنداشت زیباست

بخود گفت این جهان افروزی از ماست

بنام ماست، هر رمزی که اینجاست

چو گرگ از گله هر شام و سحر کاست

شبان از خواب بی هنگام برخاست

اگرچه گلشن ما، دشت و صحراست

ز هر جا رسته‌ایم، آنجا مصفاست

مرا آن پستی دیرینه بر جاست

فروغ پاکی، از چهر تو پیداست

وفاداری مجوی از زن که بی‌جاست

کزین بربط نخیزد نغمه راست