الهی بر همه دانای رازی

بفضل خود ز جمله بی‌نیازی

که تا برهد ز دست عشق بازی

کند بر شکل مردان سرفرازی

چو کرد او جامهٔ من نانمازی

عصائی خورد از من نه ببازی

چنان پنداشت آنمرد نمازی

که هست آن کاملی در کارسازی

که با توریت ممکن نیست بازی

مگر خود را جهود صرف سازی

نمازت چون چنین باشد مجازی

بوَد اندر حقیقت نانمازی

یکی دیوانه بود از اهل رازی

نکردی هیچ جز تنها نمازی

که گر از خون وضوی آن بسازی

بود عین نمازت نانمازی

تو گر در دوستی جان در نبازی

ترا آن دوستی باشد مجازی

بدل می‌گفت کای مشغول بازی

چو ترسا دوستی آمد مجازی

اگر سر تا بگردون برفرازی

وگر خود را وطن در چاه سازی

ترا گر بی سری ور سرفرازی

بیک نرخ آیدم در بی نیازی

ازو پس رابعه پرسید رازی

که چه خوردی تو گفتا پی پیازی

مگر سلطانِ دین محمودِ غازی

به تیزی با سپه میراند تازی

زماتم تا بهفتم می‌گدازی

چو هفتم بگذرد هشتم چه سازی

بزیر لب بگفت آنگاه رازی

بجست از گوشهٔ زین پاک بازی

بشه بهلول گفت ای شاه غازی

اگر سوز دلم را کار سازی

دلا چندم کُشی چندم گدازی

که نه سر می نهی نه می فرازی

قدم می‌زد بزیبائی و نازی

چو کبکی کو بوَد ایمن ز بازی

ببالین آمدش محمودِ غازی

که بود اندر سر او سرفرازی