ز هر شهری بیامد شهریاری

ز هر مرزی بیامد مرز داری

ز بس بر کوه دیدند شاد خواری

بدانستند مرغان مِیْ گساری

به هر کامی که داری کامگاری

به هر نامی که جویی نامداری

سه چندان کز تو دیدم رنج و خواری

ازو دیدم نشاط و کامگاری

گمان بردم که او گیرد شکاری

مرا باشد همیشه غمگساری

سپه در ره شده همچون حصاری

حصاری گشته در وی هر شکاری

قلم چون قامت ویس از نزاری

ز بس کز رام دید آزار و خواری

مرا دل خوش کند زنهارداری

ترا دل بشکند زنهارخواری

همی خوانم خدایم را به زاری

همی جویم ز دریا رستگاری

همی دارم امید روزگاری

که باز آید ز مهرش نوبهاری

چه بیچاره بود آن سوکواری

که جز گریه ندارد هیچ کاری

وفا کارم اگر تو جور کاری

من آب آرم اگر تو آتش آری

ترا زیبد نه آرش را سواری

که صد فرسنگ بگذشتی ز ساری

حسودا تو مگر آگه نداری

که در باران بود امیدواری

کنون دانم که خود یادم نیاری

که هم بد مهر و هم بد زینهاری

چنین باید که باشد مهرکاری

چنین باید که باشد دوستداری

به نیکی یاد باد آن روزگاری

که بود اندر کنارم چون تو یاری

مرا تنها بماند اینجا به خواری

چو خان راه مرد رهگذاری

الا ای خوش نسیم نوبهاری

تو بوی زلف آن بت روی داری

درود از من فزون از هر شماری

درود از من فزون از هر بهاری