سپاس و شکر ایزد چون گزاریم

مگر جان را به شکر او سپاریم

نگه داریم دین تا روح داریم

به یزدان روح و دین با هم سپاریم

اگر چه با گناه بی شماریم

به فضل و رحمتت امیدواریم

چنان در خرمی گیتی گذاریم

که هرگز یکدگر را یاد ناریم

من و تو روز در شادی گذاریم

ز فردا هیچ گونه یاد ناریم

همی گفتی که ما دو نیک یاریم

به یاری یکدگر را جان سپاریم

یکی گفتی همیشه راهواریم

که رامین را ز ویسه بازداریم

که روز رنج و سختی درگذاریم

پس او را ناز و شادی در پس آریم

اگر صد سال دیگر مهر کاریم

نگه کن تا به فرجامش چه داریم

بیا تا این جهان را باد داریم

ز روز رفته هرگز یاد ناریم

بیا تا دست ازین عالم بداریم

بیا تا پای دل از گل برآریم

بیا تا بردباری پیشه سازیم

بیا تا تخم نیکوئی بکاریم

به نقدْ امشب چو با هم سازگار‌یم

نظر بر نسیهٔ فردا چه داریم؟

که تا امروز ازینجا بهره داریم

برای دیگران ما هم بکاریم

بدین تشریف و خلعت شهریاریم

بکَرَّمنا کبیر و کامگاریم

چنان از کردهٔ خود شرمسار‌یم

که روی عذر خواهی هم نداریم

که چون این نیم‌جان ما از تو داریم

به‌جانت تا بود جان‌، حق‌گزار‌یم

که ما از بندگان شهریاریم

بدیدار تو روشن روزگاریم

دلی پر خون و جانی سوگواریم

بجز این چیز دیگر مینداریم

تو یاری در حققت مات یاریم

تو برداری و مایت پایداریم

همه از کارگاه کردگاریم

همه از سرّ صنعش آشکاریم