برنجی شیشه ای بودی سه پاره

به هم چون وصل شد گشتی مناره

زمین چون آسمان شد پر ستاره

در اطرافش خلایق در نظاره

خداوندا وجودش از مکاره

نگه داری ز آسیب ستاره

«رجب» آن ناتوان شیرخواره

که بودش زان میان از ما کناره

کنم از صحبت شیرین کناره

کنم من سینه گر او کند خاره

بر او بر وصله های بی شماره

چو جیب ناشکیبان پاره پاره

من از پی می دویدم بهر چاره

چه سود از جهد چون بد شد ستاره

غرض چون بود سد سوراخ چاره

بدان سوراخ رو کردم دوباره

دریغ آن پیر مرد شیرخواره

که می گشت از پی آن ماه پاره

یکی چون صد ره آید در شماره

بجز صد خواندنش باری چه چاره

یکی چون صد ره آید در شماره

بجز صد خواندنش باری چه چاره

بسان چرخ عید جم دوباره

زمین بوسید در دارالصداره

بساط صدر را انباشت ازگل

صباح جشن فروردین دوباره

چمن خلد است و گلهایش حواری

[...]

پری‌رویان به ما کردند نظاره

یکی چون ماه و باقی چون ستاره

کمان ابرو و مژگان تیز کردند

زدند بر جان فایز چون هزاره

به زیر زلف برق گوشواره

زدی بر خرمن عمرم شراره

بیا فایز که از نو آتش طور

تجلی کرده بر موسی دوباره

به زیر زلف برق گوشواره

زده بر خرمن عمرم شراره

بیا فایز که از نو آتش طور

تجلی کرده بر موسی دوباره

پری رویان به ما کردند نظاره

یکی چون ماه و باقی چون ستاره

کمان ابرو و مژگان تیر کردند

زدند بر جان فایز چون هزاره

نمایم اندکی زان تا شماره

بباید عمر و ایامی دوباره

ز تاج و تخت جویم چون کناره

شوم بر مرک چوبین سواره

برهمن را نگویم هیچ کاره

کند سنگ گران را پاره پاره

نیاید جز به زور دست و بازو

خدائی را تراشیدن ز خاره

از آن با کّله در کار اداره

فرنگی ها نمایند استعاره