به‌هر مجلس یکی غسلی بیارم

چنین مجلس چرا آخر ندارم

گسسته بیخ این نیلی حصارم

شکسته شاخ دور روزگارم

کنون با گفت افتادست کارم

که گر طاعت کنم طاقت ندارم

چو شد کافور موی مشگ بارم

کفن باید که من کافور دارم

بحکمت لوح گردون می‌نگارم

که من حکمت زیؤتی الحکمه دارم

زهی چشم و چراغ چرخ چارم

زهی نور دو چشم هفت طارم

اگر من ذرّهام امیدوارم

که در پرده چو تو خورشید دارم

تو میدانی که چون راز تودارم

نفس از راز داری بر نیارم

چو من چون عنکبوتان پرده دارم

مگس را زنده در پرده نیارم

چوخاک راه پیشت بردبارم

چو خون دیده سر نه بر کنارم

جگر پر خون و دل پر سوز دارم

سیه شد روز روشن روزگارم

چو چشم آمد سپید از انتظارم

سیه شد همچو چشمت روزگارم

بتو گر بود از این پیش انتظارم

کنون هست انتظار مرگ کارم

مرا گر دیر آید نوبهارم

بزیر شاخ کی دارد کنارم

همه امید روی تست کارم

بجز امید تو رویی ندارم

چو دیدار ترا در چشم آرم

چو مردم آشنا در چشم دارم

ز بی خوابی سرشکم میشمارم

بران بیرنگ صورت مینگارم

ز یک یک مژه چندان اشک بارم

که یاران را از آن در رشک آرم

همه روز از خروش دل نزارم

بسان نای و چون نی ناله دارم

مکن با من که من بیمار زارم

که این جز از تو باور می ندارم