که هر حاجت که خواهی آن برآرم

که من در جان و دل پروردگارم

حجابم دور شد تا روی یارم

حقیقت گشت اینجاگه شکارم

کنم زیرا که من پروردگارم

بفضل خود ورا نیکو بدارم

دل عشّاق از پرده برآرم

درون را با برونش شاد دارم

بجز درد جگر اینجا ندارم

بمانده دردرون چاه خوارم

جگر پر خون و دل پر درد دارم

در این چه مانده سرگردان و خوارم

مرا از ره ببرد و کرد خوارم

تبه کرد او بهرزه روزگارم

ز رسوائی کنون طاقت ندارم

که سر در حضرت جانان برآرم

بدیّ من ببخش و درگذارم

که هستی در دو عالم کردگارم

نداری چارهٔ و من ندارم

که در فرمان حیّ کردگارم

ز جوهرهای معنی در بحارم

که دارم بیعدد من در شمارم

بر هر کس کند رسوا و خوارم

ز طعنش آن زمان طاقت ندارم

دم خود یافتم زاندم که دارم

در اینجا اوست کلّی غمگسارم

بهر دم کز درون خودبر آرم

حقیقت آن زمان دیدار یارم

کنون سِر با تو و سَر با تو دارم

که هستی در حقیقت غمگسارم

دم او میزنم اینجا که یارم

کند مانند او بر عین دارم

در این میدان وحدت رازدارم

چو گوئی درخم چوگان یارم

در اینجا سالها در انتظارم

ضعیف و خسته و مجروح و زارم

من از لعنت نمود دوستدارم

از اوّل کل سجود دوست آرم

یکی ذاتم که من اوّل ندارم

ز ذات خود همه جانی برآرم