اگر چه دردمند روزگارم

به درمانش همی امید دارم

تو باشی آفتاب اندر حصارم

رخت باشد بهار اندر کنارم

ترا بخشم ز گیتی هر چه دارم

و گر جانم بخوانی پیشت آرم

همه زر بود سنگ کوهسارم

همه دُر بود ریگ رودبارم

ترا آگه کنم اکنون ز کارم

که چون خوبست و خرم روزگارم

به درویشان دهم چیزی که دارم

مگر گاه دعا باشند یارم

دریغا رفته رنج و روزگارم

دریغا این دل امیدوارم

اگر چه من ز کارت دل فگارم

بدین آهوت ارزانی ندارم

نبیند نیز باد تو غبارم

نگیرد بیش دست تو مهارم

به باد عشق ریزان شد بهارم

به دست غم سترده شد نگارم

بیاشفته‌ست با من روزگارم

تو گویی با فلک در کارزارم

وفای تو من اکنون بیش دارم

جفاهایی که کردی یاد نارم

وفا کِشتم چه سود آورد بارم

کزین پس رنج بینم نیز کارم

همی بارم چنین و شرم دارم

همی خواهم که صد چندین ببارم

من آن کس را چو چشم خویش دارم

که چشمش دیده باشد روی یارم

غم هجران به روی او گسارم

ز بهر دوست او را دوست دارم

که من زین پس به راهت چشم دارم

گهی روز و گهی ساعت شمارم

کجا شد آن خجسته روزگارم

که بودی آفتاب اندر کنارم

گهی گفتن که من در عشق زارم

گهی گفتن که من در مهر خوارم

دریغا مرکبان راهوارم

دریغا دوستان بی‌شمارم