گناه رفته را اندر گذارم

دگر هرگز به روی او نیارم

که فرمان ترا بر دل نگارم

سر از فرمانت هرگز برندارم

گناه رفته را زو درگذارم

دگر هرگز به رویش باز نارم

همیسه مست باشم مِیْ گسارم

بدان تا از غم آگاهی ندارم

به گوشش درفگن آواز زارم

بگو با وی که من چون دل فگارم

به دیدارت همی امید دارم

مسوزان این دل امیدوارم

ندانم چون بود فرجام کارم

چه خواهد کرد با من روزگارم

چنانم تا حصاری گشت یارم

که گویی بسته در رویین حصارم

بهاران بود آن خوش روزگارم

نیابم بیش در گیتی قرارم

که زیرا مستمند و دل فگارم

وز احوال تو آگاهی ندارم

اگر خوبیت یک یک برشمارم

سر آید زان شمردن روزگارم

چه آن روزی که من با تو گذارم

چه آن نقشی که بر آبی نگارم

تو بودی غمگسار روزگارم

کنون اندوه تو با که گسارم

ولیکن جان خویش آنگه سپارم

که دود از جان شاهنشه برآرم

فرستم ویس را از دز بیارم

که با دردش همی طاقم ندارم

سمن‌بر ویس گفتش کردگارم

همی نیکو کند همواره کارم

دراز آهنگ شد در مهر کارم

که تو بر باد دادی روزگارم

اگر جان هزاران نوح دارم

یکی جان را ازو بیرون نیارم

گوزن کوهی از کوه اندر آرم

به هامون یوز را بر وی گمارم

دریغا آن گذشته روزگارم

دریغا آن دل امیدوارم