همیشه نام نیکو دوست دارد

ابی حقی که باشد حق گزارد

یکی گاه هنر خارا گذارد

یکی گاه سخن دانش نگارد

سراسر ملک خود او را سپارد

که به زو مهتری دیگر ندارد

فراوان وصف هر چیزی شمارد

چو بر خوانی بسی معنی ندارد

دمان ابری که سیل مرگ آرد

به بوم ماه تا ماهی ببارد

و گر گیتی به رویم سختی آرد

مرا روزی به دست تو سپارد

و گر میغی ز گیتی سر برآرد

به جای سرزنش زو سنگ بارد

کند سستی و آن را بر ندارد

مر آن را برده و خورده شمارد

اگر خوبی کنی تن پیش دارد

وگرنه بر سر دل جان سپارد

نورزد مهر و نیز افسوس دارد

نگوید خوب و ننگش بر شمارد

پشیمان گردی و سودی ندارد

بسی خون مر ترا از دیده بارد

نیینی باغبان چون گل بکارد

چه مایه غم خورد تا گل برآرد

خبر دارید کاو در دل چه دارد

به من بر، رحمت آرد یا نیارد

همیشه در دل من ابر دارد

ازیرا زین دو چشمم سیل بارد

سرشک از چشم آن کس بیش بارد

که انده جسم او را ریش دارد

جهان جز مرگ پیش من چه آرد

بجز شمشیر بر جانم چه بارد

چنو گیتی نیاورد و نیارد

زمانه کین او جستن نیارد

اگر بر دل خلاف او نگارد

بخار مرگ گردون جان بخارد

ز بس کو دوستان را حق گذارد

[...]

سرافرازا تو آن صدری که طبعت

به جز تخم نکو نامی نکارد

گلستان کرم را بشکفد گل

اگر ابر کفت بر وی به بارد

میان هر چه زان عاجز شود وهم

[...]

سرشگی کز غم معشوق بارم

همه رنگ لب معشوق دارد

شنیدستی به عالم هیچ عاشق

که از دیده لب معشوق بارد

دلم را انده جان می‌ندارد

چنان کاید جهانی می‌گذارد

حدیث عشق باز اندر فکندست

دگر بارش همانا می‌بخارد

چه گویم تا که کاری برنسازد

[...]