عقیقین بود سنگ کوهساران

چو نوشین بود آب جویباران

ز بس مِیْ ریختن در کوهساران

ز مِیْ سیل آمد اندر جویباران

به پایان شد عروسی نوبهاران

برفتند آن ستوده نامداران

چو گوری بودم اندر مرغزاران

ندیده دام و داس دام داران

منم چون شاخ تشنه در بهاران

توی همچون هوا با ابر باران

اگر چون اشک من باشدت باران

جهان گردد به یک بارانت ویران

بنالیدم بسی از روزگاران

هنوز این نیست یکّی از هزاران

درود از من بدان تاج سواران

درود از من بدان رشک بهاران

به صحرا رفت روزی با سواران

جهان چون نقش چین و نوبهاران

نبینی ابر تیره در بهاران

که او را بیش باشد سیل باران

بدو گفت ای چراغ نامداران

چرا داری نشان سوکواران

نه تو رامینه‌ای تاج سواران

برادرْت آفتاب شهریاران

چه خوش بود آن گذشته روزگاران

میان آن همه شایسته یاران

خوشا مروا نشست شهریاران

خوشا مروا زمین شاد خواران

چرا ترسی کنون از باد و باران

که خود هردو ترا هستند یاران

حسد بردی بر آن شاه سواران

فرستادی به دست میغ باران

ز باد تند و از هرّای باران

همی تازند پنداری سواران

اگر روی مرا بیند بهاران

فرو ریزد ز شرم از شاخساران

چو آید روزگار نوبهاران

ترا در ره بسی باشند یاران

چو لشکرگاه زد خرم بهاران

به دشت و کوهسار و جویباران