زنان مهتران و نامداران

بزرگان جهان و کامگاران

بدو گفت این زنان نامداران

نشسته شاد با دلبند و یاران

چنین باشد روان مهرداران

که بخشایش کنند بر نیک یاران

ز روی دلبران او را بهاران

وز آب گل مرو را قطر باران

اگر باشم ترا از پیشکاران

خداوندی کنم بر کامگاران

که تا بادی وزد بر کوهساران

ویا آبی رود بر رودباران

شهنشه گوی زد با نامداران

بجوشیده در آن میدان سواران

دگر آزادگان و نامداران

بزرگان و دلیران و سواران

همیدون زخمهای نامداران

ستوده مرغزی چابک سواران

گهی چون رنگ بود در کوهساران

گهی چون شیر بود در مرغزاران

کبودش جامه بد چون سوکواران

رخانش لعل همچون لاله‌زاران

تو از بیرون نشسته بانگ داران

به خانه او نشسته شاد خواران

بدم بر گاه دی چون شهر یاران

کنون غرمی شدم بر کوهساران

فزون از برگها بر شاخساران

سنان بینی و تیغ نامداران

همی زد راههای خوشگواران

همی کردند شادی نامداران

همی ترسم ز دلخواهان و یاران

چنان کز دشمنان و کینه داران

گشاید باد چشم نوبهاران

چو بندد برف راه کوهساران

چنان چون باد هنگام بهاران

رباید برگ گل از شاخساران

چو ابر تیره شد گرد سواران

که او را اشک رامین بود باران

جهد باد صبا بر کوهساران

چرد گور ژیان در مرغزاران