چو عشق آمد حریف صد سوار است

از و نفس موسوس خوار و زار است

بزیر خصم خفتن افتخار است

ولی پند عزیزان بر تو عار است

دگر از احتیاج و افتقار است

دگر از ضعف نفس و اضطرار است

زهی چشمی که دایم اشکبار است

خوشا قلبی که آن رقت شعار است

ز شفعش نور وصفی آشکار است

ز و ترس سر ذاتی برقرار است

خزف هم اندرین مخزن بکار است

بجای خود بسی کامل عیار است

چه حد عبد عجز و انکسار است

برون رفت ارز حد مطرو دو خوار است

وفا بر حفظ آن عهد انکسار است

یکی ز اوصاف صوفی افتقار است

کمال الدین‌ هم‌ از وی یادگار است‌

که‌ نسل‌ سیم‌ از آن شهریار است‌

کسی را گر به بینی درخرابات

مگو این زاهد و پرهیزگار است

وگر خمار را بینی به مسجد

مگو این فاسق است و باده خوار است

تو را از باطن مردم خبر نیست

[...]

تو را هر چیز کز وی افتخار است

ز شاهان زمانه یادگار است

شما را با بنای من چکار است

اگر زشت و اگر ناپایدار است

کجا خوی تو آنجا نوبهار است

که در پیش تو گل پژمان و خوار است

تموز و دی بباغ ما بهار است

شب ما روز و زندان لاله زار است

چه سود از لاله چون دل داغدار است

چه سود از گل که تن پژمان و زار است

حزین منشین که نوروز بهار است

جهان چون خضر خطت سبزه‌زار است

بهار افروخت زینت در گلستان

محل فیض سیر گلعذار است

گل و سنبل پریشان از صبا شد

[...]

دو سه بیت از نقیبی یادگار است

چرا کین اهل حکمت را به کار است

نه هر کس از محبت مایه دار است

نه با هر کس محبت سازگار است

بروید لاله با داغ جگر تاب

دل لعل بدخشان بی شرار است

مرا روزی گل افسرده ئی گفت

نمود ما چو پرواز شرار است

دلم بر محنت نقش آفرین سوخت

که نقش کلک او ناپایدار است

دماغم کافر زنار دار است

بتان را بنده و پروردگار است

دلم را بین که نالد از غم عشق

ترا با دین و آئینم چه کار است