تو نزد بحر جان خویش داده

در این دریا تو گامی نانهاده

میان ظلمت و نوری فتاده

بدریای عدم سر در نهاده

چو گنج خویش دید او خود نهاده

بدش هم خویش کرد آنگه گشاده

همه ذرّات در وی رخ نهاده

که ازجمه یقین مشکل گشاده

چو یوسف در بُن چاهی فتاده

نظر در مرکز شاهی گشاده

از اوّل بود اندر چه فتاده

کنون بر تخت شد ای مرد ساده

چو من مستی که دید اینجا فتاده

همه حیران نظر بر جان نهاده

منم خورشید در آتش فتاده

درون آتش سرکش نهاده

وصالت دست آسان بود داده

ولکین ماند از مرکب پیاده

چو تن با تست و تو در تن فتاده

حقیقت تو از او او از تو زاده

در این تن می چه دانی اوفتاده

که تا خود چیست اندر وی نهاده

یکی گنجست در تو درگشاده

هزاران جوهر اندر وی نهاده

صفات و ذات را در هم فتاده

وجود خویش را پیدا نهاده

یکی تخمست چندین بر بداده

همه اندر بر رهبر نهاده

بزیر پای همّت در نهاده

در معنی ز دید کل گشاده

تو نوری و در این دریا فتاده

بهر دل شعلهٔ بر دل گشاده

تو نوری این زمان زاندم نزاده

درون جسم این در را گشاده

سوم آبست ز اصل نور زاده

چنین حیران چنان در ره فتاده

منم امروز جان دل گشاده

دل و جان بر سوی کُشتن نهاده

درون ظلمت جسمی فتاده

تو نور قدسی و شعله گشاده