چنان بی کفش رفت آن شوم زاده

که مرد کفش دردامن پیاده

کنون هم گلرخ و هم شاهزاده

گهی شکّر خورند و گاه باده

بجای آورد حالی شاهزاده

که آن کاریست با حسنا فتاده

نخستین، پیش میدان شد پیاده

قدم غرقه در آهن تا چکاده

درامد گرد شه پیل و پیاده

ز اسپ خویش رخ بر شه نهاده

گلش گفت ای خرد یکسو نهاده

بخون جان خود بازو گشاده

دران شب شاه چین شمعی نهاده

نشسته بود با آن حور زاده

گرفته موی تو مست اوفتاده

چو موی مژّه لب بر هم نهاده

تویی از چهره مه رانور داده

بهشتی ماه و ماهی حور زاده

جهانی را بهشتی حور زاده

بهشتی را جهانی نور داده

شه خوزی ز غصّه جان بداده

شهنشاهی به بهرام اوفتاده

بپیش خاک خسرو جان بداده

بزاری درغم جانان فتاده

به هر چه از قضا آید رضاده

دل و جان را به نور او صفا ده

درین ره اولیا جمله ستاده

درین ره انبیا هم سر نهاده

یکی دلقی و دو نان و سجاده

چو دانا گوشهٔ عزلت فتاده

ترا در راه معنی راه داده

ز شوقت داغ بر دلها نهاده

چو در خمخانهٔ عشقی فتاده

بماندستی عیانی هست باده

نه منصور است اینجا جان بداده

سر خود بر کف جانان نهاده

دلم خونست در راهت فتاده

دمادم خون ازو اینجاگشاده

منم بیهوش با هوش اوفتاده

بحکم و رأی تو گردن نهاده