گهی دندان به دست سنگ داده

گهی لب بر سر سنگی نهاده

طلب کردش به خلوت شاه‌زاده

زبان چون تیغ هندی بر گشاده

ز نقاشی به مانی مژده داده

به رسامی در اقلیدس گشاده

نقاب از گوش گوهرکش گشاده

چو گوهر گوش بر دریا نهاده

به یک بوی از ارم صد در گشاده

به دوزخ ماه را دو رخ نهاده

از آن غم دست‌ها بر سر نهاده

ز دیده سیل طوفان بر گشاده

نه ماه آیینهٔ سیم‌آب داده

چو ماه نخشب از سیم‌آب زاده

کلید از دست بستان‌بان فتاده

ز بستان نار پستان در گشاده

ترنج و سیب لب بر لب نهاده

چو در زرین‌صراحی لعلِ باده

نخوردی بی‌غنا یک جرعه باده

نه بی‌مطرب شدی طبعش گشاده

ز شکر هر یکی تنگی گشاده

ز شیرین بر شکر تنگی نهاده

ازین سو تخت شاهنشه نهاده

وشاقی چند بر پای ایستاده

به سوگ نیزه‌های سر فتاده

صبا گیسوی پرچم‌ها گشاده

حریر سرخ بیرق‌ها گشاده

نیستانی بد آتش درفتاده

برون پرده فرهاد ایستاده

میان درْبسته و بازو گشاده

زمین تا آسمان رانی گشاده

ثریا تا ثری خوانی نهاده

کمر دربسته و ابروگشاده

کلاه کیقبادی کژ نهاده

به بالین شه آمد دل گشاده

به خدمت کردنِ شه دل نهاده

به امیدی جهان بر باد داده

به پنداری بدین روز اوفتاده

ملک بر یاد شیرین تلخ باده

لبالب کرده و بر لب نهاده