شنودم از یکی صاحب کرامات

که شد روزی جهودی در خرابات

اگر وقت آمد ای مرد خرافات

سری بیرون کن از کوی خرابات

بلی قومی که گم گشتند ازان ذات

فقالوا ربّنا ربّ السّموات

پس آنگه دایه آمد در مراعات

بدو گفت ای به رخ ماه از تو شهمات

فزون از حدّ او کردش مراعات

نکویی را نکویی دان مکافات

چو یافت از شاه بسیاری مراعات

شهش گفتا دگر یابی مکافات

مگر از من نمی‌یابی مراعات

بدی را نیکویی نبود مکافات

چو شکّر گلرخ آمد در مراعات

که ای پیش رخت شاه فلک مات

بود مدفونش اندر نفی و اثبات

شقاوتهای جمله با سعادات

مراد رهروان در فعل و طاعات

مقاماتست و اوقاتست و حالات

خلافی نیست ای جان در مناجات

میان رهروان اندر مقامات

تو دادی رفعتش در روی ذرات

فرستادی مرا دو اسفل آیات

برون جستم ازین زندان ظلمات

شدم آزاد اندر حضرت ذات

ز سر تا پای منصور است کل ذات

اناالحق گوی در وی جمله ذرات

ز قرآن این زمانم واصل ذات

حقیقت دانم اندر جمله ذرات

نهان شو شیخ تا گردی به کل ذات

حقیقت ذات گردد جمله ذرات

دمی کز عشق آمد هست آن ذات

کند مر محو اینجا جمله ذرات

تو خورشیدی و عالم هست ذرات

همه فعلاندو تواندر صفت ذات

بجز رویش مبین اینجا ز ذرات

که گرداند ترا در جملگی ذات

از آن می خور که گردی در زمان ذات

اناالحق میزنی بر جمله ذرات