شده از نازکی چون قطرهٔ آب

ز تری همچو سروی سبز و شاداب

به شادی و به رامش خور می ناب

که کِشت عشق را از مِیْ دهیم آب

بر آهخت از بر سیمینش سنجاب

بگستردش میان آن گل و آب

جوابش داد ویس و گفت مشتاب

بر آتش ریز لختی از خرد آب

خرد را مِیْ ببندد چشم را خواب

گنه را عذر شوید جامه را آب

به زیرش سخت روشن چشمهٔ آب

که آبش نوش و ریگش دُرّ خوشاب

به زیرش ویس بانو چشمهٔ آب

لبانش نوش و دندان درّ خوشاب

تو خانه کرده ای بر راه سیلاب

درو خفته به سان مست در خواب

ز دست هر که گیرم شربتی آب

همی ترسم که آن زهری بود ناب

از آن ترسم که تو روزی به گوراب

ببینی دختری چون دُر خوشاب

نگر تا نگذری هرگز به گوراب

که آنجا دل همی گردد چو دولاب

شده رامین چو تیری دور پر تاب

کمان بر جای و تیر آلوده خوناب

ستوده گوهرم از مام و از باب

که این از همدانست آن ز گوراب

تو بشکیبی ز دیدارش به گوراب

اگر هرگز شکیبد ماهی از آب

از آرایش چنان شد ماه گوراب

که از دیدار او دیده گرفت آب

بدو گفت ای به خوبی ماه گوراب

ببرده ماه رویت ماه را آب

به تاری شب به مرو آید ز گوراب

ز باران ترّ بفسرده برو آب

اگر تو جوی نو کندی به گوراب

نباید بستن از جوی کهن آب

که اکنون من بگیرم ره به گوراب

بوم در راه چون ره بی خور و خواب

جنان تیری که بودش راه پرتاب

ز مرو شایگان تا مرز گوراب